Μιας και προχτές είχαμε έκλειψη,αναδημοσιεύω ένα πραγματικά υπέροχο άρθρο της Λίλιαν Σίμου,αστρολόγου!

Η Σελήνη, το λυχνάρι της νύχτας, ανέκαθεν συνόδευε τους ανθρώπους τις σκοτεινές ώρες του εικοσιτετράωρου. Ο άνθρωπος, ακουμπούσε εκεί τις ανησυχίες του, φώτιζε τις αγωνίες του και ηρεμούσε κάτω από το φως του έναστρου ουρανού. Οι φάσεις της Σελήνης είχαν εναλλαγές που συνέπιπταν με εκείνες της καθημερινότητας, μέσα από τις ψυχολογικές μεταπτώσεις αλλά και τις φυσικές μεταβολές.
Γι’ αυτό η Σελήνη παρατηρήθηκε από τα αρχαία χρόνια και συνοδεύει από εκείνες τις εποχές την σοφία και τις παραδόσεις των λαών. Ο σεληνιακός κύκλος είναι ένας ρυθμός συγκινήσεων και φυσικής ισορροπίας που αγγίζει τον καθένα μας. Ο μεταβολισμός μας, οι αντιδράσεις σε κάθε πλάσμα της φύσης, οι επιδράσεις στο ζωικό και φυτικό βασίλειο, έπλεξαν μία μυθοπλασία γύρω από τις φάσεις του φεγγαριού, αλλά κυρίως αυτή της Πανσελήνου.

Θεοί και θεές συνδέθηκαν κατά καιρούς με την Σελήνη και διαμορφώθηκαν ανάλογα με τις τοπικές παραδόσεις. Ας αναφερθούμε σε κάποιες από αυτές.

Θηλυκή θεά, κατ’ εξοχήν η Σελήνη, εμφανίζεται ως μυστηριώδης, γλυκιά και γοητευτική, με την γονιμότητα να είναι στα βασικά της προσόντα.
Το όνομά της ετυμολογείται από το σέλας (φως). Είναι μία θεά πολύ όμορφη, με ένα λευκό και λαμπερό πρόσωπο και ασημένια μακριά μαλλιά. Παραλάμβανε τα ηνία στον ουράνιο θόλο, μετά την δύση του θεού Ήλιου. Ιερά ζώα της Σελήνης θεωρούνταν ο σκύλος, ο λέων (παράδοση του μύθου του λέοντος της Νεμέας), το βόδι και ο πετεινός, ακόλουθοι της Σελήνης στο πέρασμά της κατά τη νύχτα και το λυκαυγές. Είχε μεγάλα φτερά και πανέμορφα λαμπερά ρούχα.

Στην Ελλάδα τιμούσαν τη θεά του φεγγαριού σαν Σελήνη, αλλά και σαν την Αρτέμιδα κατ’ άλλους μελετητές. Στη Ρώμη ήταν η Λούνα. Καθώς χρησίμευε για τη μέτρηση του χρόνου, στην Αίγυπτο, θεός του φεγγαριού ήταν ο Θωτ ή Θωθ, κύριος του χρόνου, των αριθμών και του νόμου. Στην Ασσυρο-βαβυλωνιακή μυθολογία, ο θεός-Σελήνη λεγόταν Σιν και είχε εξέχουσα θέση, καθώς ήταν πρώτος στην αστρική «τριάδα», με παιδιά του τον Σαμάς (Ήλιο) και την Ιστάρ (Αφροδίτη). Είναι ο Μάνι για τη τευτονική θρησκεία. Στη Λιθουανική παράδοση, έχουμε τη Σελήνη σαν αρσενικό θεό Μένουο, κύριο της νύχτας και ρυθμιστή του χρόνου. Στην ουγγρική μυθολογία είναι η Κούου. Στους Σλάβους είναι ο Μέσσιατς.

Με τις διάφορες φάσεις της συνδέονται οι ιδέες του θανάτου και της μετενσάρκωσης. Συνδέεται με τις αλλαγές και τις μεταμορφώσεις, με την αύξηση και τη μείωση στον κύκλο της ζωής. Όλες οι σεληνιακές θεές ελέγχουν το πεπρωμένο και υφαίνουν τη μοίρα και μερικές φορές, εμφανίζονται σαν αράχνες στο κέντρο του ιστού τους. Η άτρακτος και η ρόκα είναι επίσης τα γνωρίσματά τους.

Στην ελληνική παράδοση την βρίσκουμε σαν Σελήνη, αλλά έχει μείνει πιο έντονα σαν θεά Άρτεμις, η οποία, όπως θα δούμε, έχει σεληνιακά χαρακτηριστικά.
Βρίσκουμε τη Σελήνη σαν αδελφή του Ήλιου, της οποίας τα δύο ονόματα είναι Σελήνη και Μήνη, και θυμίζουν είτε τη λάμψη του φωτός (σέλας), είτε τις μεταμορφώσεις της κατά τη διάρκεια του μηνός (μην), του οποίου και τη πορεία ρυθμίζει.
Εμφανίζεται σαν όμορφη παρθένος, με ασημένιες ανταύγειες και με τη λάμψη της σβήνουν μπροστά της τα άστρα του ουρανού. Σαν Μήνη φέρει φτερά και χρυσό στεφάνι στο κεφάλι και ταξιδεύει πάνω στο άρμα της με τα δυνατά και ωραία άλογά της. Για τους έρωτές της υπάρχουν διάφορες παραδόσεις, από περιοχή σε περιοχή της Ελλάδας.
Αγαπήθηκε από τον βασιλιά των ουρανών και γέννησε την Πανδία, η οποία εορταζόταν με τον Δία, κατά την εαρινή ισημερία. Η Πανδία αντιπροσώπευε τη λάμψη των φωτεινών αττικών νυκτών.
Στην Αρκαδία ήταν η αγαπημένη του Πάνα, εξ ου και οι γιορτές του κατά τις οποίες έλεγαν ότι οι άνθρωποι «σεληνιάζονταν» και το επίθετο που είχε «Σειληνός».

Ένας άλλος αγαπημένος της είναι ο Ενδημίων, νέος ωραίος, βοσκός ή κυνηγός, τον οποίο επισκεπτόταν και φιλούσε το βράδυ, όταν αυτός κοιμόταν έξω στη φύση. Ο Ενδημίων δηλώνει από το όνομά του τον αιώνιο ύπνο, είναι ο βυθιζόμενος στα κύματα του Ωκεανού, ο δυόμενος Ήλιος.

Η Άρτεμις είναι η αδελφή του Απόλλωνα. Γεννήθηκαν και οι δύο στη Δήλο, παιδιά του Δία και την Λητώς. Ο Απόλλωνας είναι ο Φοίβος (λάμπων) και η Άρτεμις είναι η Φοίβη (λάμπουσα). Ενώ ο Απόλλων είναι ηλιακός θεός, η αδελφή του είναι σεληνιακή θεότητα.
Όπως ο αδελφός της, φέρει κι αυτή φαρέτρα και βέλη, τα οποία σημειοδοτούν τις ακτίνες της Σελήνης.
Είναι η θεά του καθαρού φωτός, η αγνή παρθένος. Το θέμα της αγνότητας είναι αυστηρός κανόνας γι’ αυτήν και για κάθε ιέρεια που της είναι αφιερωμένη. Στα λιβάδια που της είχαν προσφερθεί, ουδέποτε έβοσκαν κοπάδια, ουδέποτε επιτρεπόταν το κυνήγι και ουδέποτε έκοβαν καρπούς και λουλούδια. Κάθε αγνή παρθενική ψυχή προστατευόταν από τη θεά.

Η αγνότητα των αφοσιωμένων της φαίνεται και από τον μύθο του Ιππόλυτου, γιου της Αμαζόνας Αντιόπης. Ο πανέμορφος αυτός νέος, αφοσιωμένος στην θεά Αρτέμιδα, δεν δέχθηκε τις ερωτικές κρούσεις της Φαίδρας και βρήκε άδικο θάνατο. Ωστόσο, η προστάτιδά του, τον αντάμειψε στην «άλλη ζωή».
Θεωρείται πολύ όμορφη μέσα στα κείμενα του Ομήρου, «η καλλίστη» και τη θαύμαζαν. Είναι, ακόμη, αυτή που βοηθά τη βλάστηση μετά από την επιρροή των ηλιακών ακτινών, να πίνει τη δροσιά της νύχτας και να ανανεώνει τις δυνάμεις της. Ευνοούσε τη παραγωγή των ζώων, σαν «Λοχεία» Άρτεμις, προστάτιδα των τοκετών. Υπήρξε προστάτιδα και του κυνηγιού, καθώς και των νόμων της θηρίας.

Αναζητώντας πληροφοριακό υλικό μέσα από τις μυθολογίες, βρίσκουμε και την Εκάτη, ξένη θεότητα βαρβαρικών λαών του βορρά, η οποία είχε σεληνιακά χαρακτηριστικά και αφομοιώθηκε από τον ρόλο της Αρτέμιδος στο ελληνικό πάνθεον. Ζούσε σε βαθιά σπήλαια και το όνομά της σημαίνει η «λάμπουσα μακριά στα βάθη του ουρανού». Σε κάθε νέα Σελήνη, οι πιστοί προσέφεραν τροφές στους βωμούς της και το ιερό της ζώο είναι ο σκύλος, που φωνάζει κατά τη διάρκεια της πανσελήνου.

Κάποιοι μελετητές θεωρούν ότι η Εκάτη είναι η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης, ενώ η Άρτεμις η φωτεινή. Η Εκάτη είχε σχέση με το καταχθόνιο, με τις σκοτεινές επικλήσεις και τις ψυχές των νεκρών. Γενικά, τα τρία κύρια ονόματα της Αρτέμιδος είναι : «Κυνηγός» (για τη γη), «Φοίβη ή Σελήνη» (για τον ουρανό) και «Εκάτη» (για τον Άδη), αντιστοιχούν δε στις εντολές που της έδωσε ο πατέρας της, Δίας.
Στην Έφεσο, παρουσιάζεται η σεληνιακή αυτή θεότητα, όχι πλέον παρθένος, αλλά μητέρα και τροφός. Το στήθος της καλύπτεται από πληθώρα μαστών και είναι η θεά – τροφοδότης, κάθε μορφής ζωής. Οι Αμαζόνες λάτρευαν και θεωρούσαν προστάτιδά τους την Εφεσία Αρτέμιδα. Κοντά τους παρουσιάζονται διάφοροι ηλιακοί ήρωες, όπως ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Αχιλλέας.

Σε ένα Αφρικάνικο μύθο, η Σελήνη, με το όνομα Mawu, ενσαρκώνει την θηλυκή αρχή. Είναι η θεά της νύχτας, και σχετίζεται με την βαθιά σοφία και γνώση. Ο Ήλιος, Lisa, αντιπροσωπεύει την αρσενική αρχή. Συνδέεται με τον χρόνο και τις ημέρες που κυλούν. Όποτε ενώνονται, γίνεται έκλειψη στον ουρανό (το φαινόμενο των εκλείψεων επίσης ήταν σημαντικό και παρατηρήθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης). Από την ένωση των δύο αυτών θεών, γεννήθηκε ο κόσμος, είναι δημιουργοί θεών και ανθρώπων.

Για του Σαμάνους είχε μυστικιστική δύναμη. Στη φιλοσοφία του Ταό, ήταν «το μάτι που λάμπει μέσα στο σκοτάδι». Είναι το Γιν, αλλά ο Ήλιος κι η Σελήνη μαζί, το Γιν και το Γιανγκ, είναι κάθε ακτινοβολία, η πλήρης ενότητα. Για τους λαούς της Ωκεανίας, συμβολίζει την αιώνια Νεότητα.

Στην Ινδία, είναι το νεογέννητο βρέφος που βιάζεται να αναπτυχθεί, η κούπα για το ελιξίριο της αθανασίας και σχετίζεται με το φυτό σόμα, του οποίου παίρνουν το απόσταγμα. Είναι το Μεγάλο Πνεύμα για πολλές φυλές Ινδιάνων.

Στο Ιράν την τιμούσαν σαν Μαχ, μαζί με τον Ήλιο (Χβάρε-Χσαέτα). Στην ισλαμική θρησκεία, απεικονίζει τη δυαδικότητα εκδηλωμένη, η οποία τελικά επιστρέφει στην ενότητα. Ας μη ξεχνάμε πως το ισλαμικό έτος είναι σεληνιακό και στα ισλαμικά κράτη, η ημισέληνος είναι σύμβολο κυριαρχίας.

Στην Κινέζικη παράδοση, η Σελήνη κατέχει σημαντική θέση στο πάνθεον. Είναι η Τσαγκ-Χο ή Χεγκ-Χο. Σαν θεά, λαμβάνει τις περισσότερες θυσίες. Η γιορτή της Σελήνης, είναι μία από τις τρεις μεγαλύτερες γιορτές του έτους στην Κίνα. Γίνεται την δεκάτη πέμπτη μέρα του ογδόου μηνός, κατά την πανσέληνο της φθινοπωρινής ισημερίας.

Τα δώδεκα φεγγάρια της Χενγκ Χο: Θεωρούσαν πως η Χενγκ Χο έλουζε στην αρχή κάθε μήνα τα δώδεκα παιδιά της σε μία λίμνη. Κάθε ένα από τα φεγγάρια αυτά ξεκινούσαν το ταξίδι τους στον ουράνιο θόλο. Αστρολογικά, αν διαιρεθεί ο αριθμός 30 (ημέρες ή ζωδιακές μοίρες ενός ζωδίου) δια του δώδεκα, έχουμε τον αριθμό 2,5 που αντιστοιχεί στα δωδεκατημόρια κάθε ζωδίου. Είναι εντυπωσιακό να βλέπουμε ακόμη και στην μακρινή Κίνα μία παράδοση που σχετίζεται με τα αστρολογικά στοιχεία.
Στη Σελήνη, σύμφωνα με την Κινέζικη αστρολογία και παράδοση, ζούσε ο Λαγός συνδέεται με την αθανασία και τον μυστικισμό. Ο Λαγός κατασκεύαζε το ποτό της αθανασίας (ανάλογο ίσως του νέκταρ των θεών του Ολύμπου). Η Χενγκ Χο κλέβει και πίνει κρυφά το ποτό της αθανασίας από τον σύζυγό της, ο οποίος το είχε πάρει σαν δώρο για τον ηρωισμό του. Ο σύζυγος της καταδιώκει κι εκείνη καταφεύγει στην Σελήνη, όπου τελικά την προστατεύει ο Λαγός και κατοικεί έκτοτε εκεί.

Στην Ιαπωνία είναι ο θεός Τσουκιγιόμι, που κυβερνά το βασίλειο της νύχτας.

Στους αρχαίους λαούς της Λατινικής Αμερικής
Στους Ίνκας
Υπάρχει ως η θεά Μητέρα, που προέκυψε μετά από τον κατακλυσμό, από τον θεό Δημιουργό Βιρακότσα και τα νερά της λίμνης Τιτικάκα. Ο Βιρακότσα δημιούργησε τον θεό Ήλιο, τη θεά Σελήνη και τα άστρα. Δεσπόζει και βασιλεύει τις νύχτες και είναι καταγεγραμμένη στο ημερολόγιο των Ίνκα. Το σύμβολό της είναι ένας ασημένιος δίσκος με ανθρώπινο πρόσωπο, και θεωρήθηκε η Μητέρα του πρώτου Ίνκα. Προστάτευε -όπως σε πολλές μυθολογίες- τις παντρεμένες γυναίκες.
Στους Αζτέκους
Γεννημένη από την θεά της Γης, η θεά του Φεγγαριού κι έχει αδέλφια τετρακόσιες θεότητες άστρων.
Η θεά της Γης, ενώ ήταν σε ώρα προσευχής είδε μία μπάλα από πούπουλα να πέφτει από τον ουρανό στο στήθος της. Λίγο μετά ήταν έγκυος και ο μύθος μέσα από μία σειρά από συμβολισμούς, καταλήγει στην επικράτηση του Ήλιου την ημέρα, πάνω στη Σελήνη, στα άστρα και στα σκοτάδια, που διώχνει κάθε πρωί.

Στην μυθολογία των τευτονικών λαών, η Σελήνη εμφανίζεται με την μορφή του θεού Μάνι, με αρσενική μορφή, κάτι που είναι σπάνιο σε παραδόσεις. Στην μυθολογία αυτή, ο Ήλιος έχει την θηλυκή αρχή, ως θεά Σολ. Αλλά υπάρχει και η Φρέγια, που είναι σεληνιακή θεά και μοιάζει με την δική μας Αφροδίτη. Μία πανέμορφη γυναίκα με μαγικές δυνάμεις και την επικαλούνται όσοι έχουν προβλήματα στις σχέσεις τους.

Σε μικρότερο βαθμό συναντάμε σεληνιακούς αρσενικούς θεούς, όπως τον βαβυλωνιακό Σιν, κύριο του χρόνου, τον αιγυπτιακό Θωτ και τον αρχαίο αιγυπτιακό Κόνσου.

(Σημείωση: η αναφορά στα μυθολογικά στοιχεία συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο μου « Το ταξίδι της Σελήνης στη ζωή μας»)